Historia Politechniki Wrocławskiej rozpoczyna się w 1910 roku, kiedy to powstała jako Królewska Wyższa Szkoła Techniczna we Wrocławiu, zainaugurowana przez cesarza Wilhelma II. Początkowo uczęszczało do niej 57 studentów, a liczba ta rosła do 926 osób w 1927 roku. W latach 30. XX wieku uczelnia doświadczyła kryzysu, który doprowadził do wprowadzenia wspólnej administracji z uniwersytetem. W 1937 roku liczba studentów spadła do 482.

Podczas II wojny światowej, w 1945 roku, w obliczu zbliżającego się frontu wschodniego, uczelnia została ewakuowana, co oznaczało jej zakończenie działalności w dotychczasowej formie. Po wojnie, w opuszczonych budynkach, na bazie sprzętu i bibliotek Technische Hochschule, powstała Politechnika Wrocławska. Ważną rolę w tworzeniu nowej uczelni odegrali naukowcy z Politechniki Lwowskiej, w tym profesor Edward Sucharda i inżynier Dionizy Smoleński. Pierwszy polski wykład miał miejsce 15 listopada 1945 roku, a dzień ten obchodzony jest jako święto Politechniki Wrocławskiej.

Uczelnia początkowo posiadała pięć wydziałów i przyjęła 595 studentów. Tragicznym momentem w historii Politechniki był grudzień 1981 roku, kiedy to w czasie stanu wojennego, interwencja ZOMO przeciwko strajkującym na uczelni zakończyła się śmiercią pracownika Tadeusza Koseckiego.

W 2010 roku Politechnika obchodziła stulecie swojego istnienia, które było okazją do organizacji różnych wydarzeń kulturalnych i naukowych, zakończonych Światowym Zjazdem Absolwentów.